Umut aranıyor!

Ayakkabıları eski ve çamurluydu. Belli emekçiydi. Gereksiz tüketmeyi sevmiyordu. Yüzündeki çizgiler derin çukurlara karışmıştı. Şapkasıyla saçlarını saklıyordu belli ki. Beyazı gözükmesindi. Ve elinde cumhuriyeti taşıyordu. Sıkı sıkı tutmuştu. Belli düşmesin diye kendi gibi az sayıdaki insanla birlikte, belki de son nefesine kadar cumhuriyeti taşıyacaktı. Yorgun aklından geçenleri okumak çok kolaydı. O gittikten sonra cumhuriyetini kim taşıyacaktı. Çocuklarını, torunlarını kendi gibi yetiştirmişti mutlaka ama o ve onun gibiler gitmeye azalmaya devam ediyordu. Ne olacaktı cumhuriyetin geleceği, ne olacaktı çocuklarının geleceği, ne olacaktı belki de aynı zamanlarda nefes alıp verme şansına sahip olduğu Ata’sının emanet ettiği topraklar? Onun yanına gidecekti yakında, belliydi. Peki ne diyecekti ona? Nasıl anlatacaktı? Umuda ihtiyacı vardı gitmeden önce yakalayabileceği. Gittiği zaman gözünde bir umut ışığı olmasını istiyordu. O zaman Ata’sı da sormazdı belki. Anlardı o da, bıraktıklarının değerini hala bilenler vardı. İşte o umudu bulmak için bakıyordu etrafına, ama bulamıyordu. Ağlamaya başladı. Gözyaşları kendi akıtabileceğinden daha fazla akıyordu. Bilmiyordu nedenini, bilmiyordu o gözyaşlarının umudunkiyle birleştiğini, bilmiyordu bir umut olduğunu çünkü görmemişti karşısında oturan umudun bu satırları karaladığını, bilmiyordu bu satırlar okununca akan gözyaşlarının dere olup taşacağını. Bilmiyordu ve çaresiz ağlıyordu. <esinmataracı>